پرخاشگری یک نوع رفتاری است که از خشم و عصبانیت نشات می گیرد و به دو گروه تقسیم می شود:

1- پرخاشگری خصمانه:

رفتاری است که به منظور صدمه و آزار رساندن به دیگری یا دیگران ابراز می شود و هدف در آن صرفا آزار رساندن است.

2-پرخاشگری وسیله ای:

رفتاری است که فرد به وسیله آن خواستار به دست آوردن هدفی دیگر است و ابدا قصد حمله به دیگران یا اذیت کردن آنها را ندارد. (معمولا پرخاشگری کودکان از این نوع است)

جهت پرخاشگری ممکن است به دو صورت پرخاشگری درونی یا پرخاشگری بیرونی باشد.

الف- پرخاشگری درونی:

چنان چه جهت پرخاشگری به طرف درون باشد، کودک خشم خود را به درون خود می کشد و دچار خشم فرو خورده می شود. پیامد چنین عملی می تواند افسردگی و احتمالا خود آزاری و یا خودکشی باشد.

ب- خشم بیرونی:

کودک ممکن است خشم خود را به صورت رفتارهایی از قبیل فریاد کشیدن، به زمین کوبیدن یا پرتاب کردن اشیا بروز دهد.

ج- پرخاشگری و کج خلقی در کودکان چنان چه با علامت های دیگر همراه باشد می تواند نشانه هایی از افسردگی باشد.

د- به طور کلی خشونت و پرخاشگری بیشتر عامل بیرونی دارد.

ه- والدین و معلمان در درجه اول باید محرک های محیطی که باعث تحریک خشم و ایجاد خشونت در کودکان می شود را شناسایی و سپس برای رفع آن به کمک روان شناسان و متخصصان اقدام نمایند.

قابل ذکر است این دوره برگرفته از دوره جامع مصاحبه بالینی با کودک و نوجوان است که در دو سطح تعریف شده است که شما میتوانید به آنها دسترسی داشته باشید:

مصاحبه بالینی کودک و نوجوان سطح اول

مصاحبه بالینی کودک و نوجوان سطح دوم